Einde van de wereld

Vanochtend uitgeslapen en op m'n gemak van een ontbijtje genoten in centrum Muxia. Toen ik de stad uitliep kwam ik Andreas (26 jaar) uit München tegen en ongemerkt hadden we diepgaande gesprekken over geloof, relatie etc. Hij had zijn relatie tegen z'n gevoel in verbroken omdat zij niet naar de kerk gaat en hij wel.

Wij kwamen ook pelgrims tegen die de route tegengesteld liepen. Dat was een mooie gelegenheid om contact te maken en aan de laatste stapel compassie kaartjes te beginnen.

We kwamen een Fransman tegen die al 2500 km gewandeld had. Ik dacht even met z'n hond. Maar hij vertelde dat de hond hem 30 km gevolgd had vanaf Finisterra (zie foto, waar de hond om hem ligt te wachten). Andreas (sprak goed Frans, dat kwam goed van pas) las de instructies van de compassie oefening voor in t Frans.

Tijdens de lunch hadden we nog een mooi gesprek met een man uit Jordanië. Andreas was moe en moest veel eten dus ik besloot alleen verder te gaan.

Bij een plekje waar je fruit kon pakken kwam ik een Argentijnse tegen, ze sprak redelijk Engels. Ze was erg enthousiast over het Spaanse compassie kaartje en vertelde wat compassie voor haar betekende. Silvie begon spontaan haar levensverhaal te vertellen. We zijn samen naar Finisterra gelopen en de tijd vloog. Ze had gereserveerd in een praktisch nieuwe herberg, in t centrum en ze heeft ook even voor mij gebeld en gereserveerd. We waren beide opgelucht dat het er nu echt opzat, wat werd beklonken met een stevige high 5. In de herberg uiteraard een versnapering genomen en nog even nagepraat, ook met 2 Duitse pelgrims die ook de tocht beëindigd hadden.

Daarna zijn we samen naar het ticket office gegaan ivm bus staking. Onderweg kwamen we Andreas tegen die zei dat ie erg moe was. Ik vroeg hem nog even mee te gaan, omdat hij ook met de bus naar Santiago moest. Dat deed hij. Er was een perfecte oplossing met de taxi voor € 15,- naar Santiago.

Ik heb Ruth gebeld of ze ook een taxi wilde en toevallig moest ze ook woensdag naar het vliegveld. Dat stelde haar gerust en ze wilde graag in dezelfde taxi. Ruth een berichtje gestuurd dat het geregeld was en dat ik in het ticket office gezegd had dat ik haar oppas ben.

Na het eten samen met Silvie naar Kaap Finisterre gelopen, volgens de Romeinen het "einde vd wereld". Geen zonsondergang gezien maar wel waanzinnig uitzicht (op een voor schepen gevaarlijk stuk) Atlantische oceaan. Ook nog Canadese dames gesproken die oa vertelde het moeilijk te vinden om van Camino vrienden (waar ze weken lief en leed mee gedeeld hebben) afscheid te moeten nemen. Hoe herkenbaar.

Silvie kwam erachter dat er een "0 km marker" vd Camino stond. Mooi voor een foto. En nog veel meer foto's gemaakt. Toen het donker was weer terug gegaan en als je omkeek waren de lichtbundels van de vuurtoren nog lang zichtbaar. Wat mooi.